Als klein meisje kroop ik al vaak achter de computer om te schrijven. Lange verhalen. Slechte verhalen. Af en toe een oké zin. Ik schreef veel. Ik publiceerde enkele schrijfsels op een meidenforum en werd enthousiast aangemoedigd. Het verhalengedeelte was daar echt ontzettend populair en er waren veel tienermeisjes die hun schrijven deelden. Maar behalve deze tienermeisjes, die ik niet persoonlijk kende, wist eigenlijk niemand dat ik schreef. En na de middelbare school, toen ik ging studeren, noemde ik het ook niet als de originele vraag ‘wat zijn je hobby’s?’ gesteld werd.

 

Waarom

Ik weet niet precies waarom ik het wegliet. Ik denk dat het schrijven een lange tijd iets van mezelf was. Iets privés. En dan is het anders om het met een stel onbekenden te delen, dan met vrienden of familie. Ik denk dat ik het niet vertelde, omdat ik bang was dat ze zouden vragen of ze het mochten lezen en me dan zou vertellen dat het slecht was. Schrijven is een heel kwetsbaar iets. En ik ben blij dat ik het zo lang voor me heb gehouden. Want als ik op die jonge leeftijd de harde kritiek had gekregen waar je jezelf voor openstelt als je zo’n hobby openbaar maakt, was ik misschien gestopt.

 

Confrontatie

In het proces dat ik doorloop, waarin ik begin met het uitgeven van mijn boeken, heb ik een aantal confronterende dingen moeten doen. En dan heb ik het niet over het laten lezen van mijn werk, want dat kwam er natuurlijk ook bij kijken. Maar ik heb het over nog simpelere dingen. Ik moest mezelf schrijver gaan noemen. Ik moest het gaan hebben over mijn boeken, in plaats van verhalen – een woord waar ik al die tijd aan vastgehouden heb. Het moment waarop ik simpelweg een bestand van Word had omgezet in een ePub en het opende op mijn telefoon, was surreëel. Want voor het eerst was een van mijn verhalen letterlijk getransformeerd tot een (e-)boek.

Ik weet niet waarom dit zo moeilijk is, maar ik weet wel dat het geldt voor vele schrijvers. Dus, schrijf jij wel eens wat? Schrijf je misschien zelfs heel vaak iets, omdat je het gewoon niet kan laten en het moet doen? Dan ben je een schrijver. En in mijn ogen ben je een auteur als je een boek hebt uitgegeven, maar ik weet dat ik er ook na publicatie van mijn eerst fysieke boek nog lang moeite mee ga hebben om mezelf auteur te noemen. Het was allemaal toch maar een hobby?

 

Een belangrijke waarschuwing

Wellicht schrijf je veel, maar weet je dat het nog slecht is, of wil je eraan blijven werken tot je helemaal tevreden bent. Weet dan, dat wachten niet erg is. Niet iedereen hoeft te weten van je hobby en het is helemaal prima om het een tijdje (of tien jaar) voor jezelf te houden. Maar wat je ook doet, wacht niet op perfectie. Want perfectie bestaat niet en er zal altijd iemand iets op te merken hebben. Het belangrijkste is dat je op het punt komt waar jij gelooft in je eigen werk. En laat dat je niet meer afnemen.