Daarom is het weer tijd voor een nieuwe blog in het segment “van de oude hardeschijf”.
Een beetje context: Nina’s spendeert een zomer in het exotische Scheveningen – o, mijn wilde fantasie – om bij te komen van het tragische overlijden van haar moeder. Daar maakt ze natuurlijk nieuwe vrienden…
‘Ik ga even het water in!’ zegt Charlotte tegen Nina. Deze knikt en is blij om even alleen te zijn. Zo poëtisch omschreven… De stilte om haar heen wordt na ongeveer tien minuten doorbroken door een kuchje vlak naast haar. Er was een jongen naast haar komen zitten en Nina kijkt hem boven haar zonnebril aan, waarna ze omhoog komt en rechtop gaat zitten. Mijn redacteur is vast blij dat mijn schrijven vooruit is gegaan, haha!
‘Hoi,’ glimlacht hij.
‘Hey.’
‘Ik ben Bart,’ zegt hij terwijl hij naast haar komt zitten en zijn hand uitsteekt.
‘Nina.’ Ze schudt zijn hand. Ik heb nu al zoveel behoefte om dit te herschrijven, maar ik doe het niet. Voor jullie. You’re welcome.
‘Mooie naam.’
‘Dank je.’
‘Ik moet het even zeggen Nina, wat ben jij ongelooflijk mooi!’ Nina trekt haar wenkbrauwen omhoog en lacht. Zoiets is haar nog nooit overkomen. Oooo ze is zo onschuldig en is nog nooit aangesproken door een jongen. Zo schattig.
‘Nou, dank je!’ Ze glimlachen even naar elkaar OMG DE SPARKS en dan komt Charlotte kletsnat tussen ze in zitten. Dubieuze woordkeuze.
‘Hey, hoe gaat het?’ vraagt ze aan niemand in het bijzonder. Of ze vraagt het gewoon aan Nina?
‘Goed hoor,’ antwoordt Bart en Charlotte lijkt hem nu pas op te merken.
‘Wie ben jij?’ vraagt ze.
‘Bart, aangenaam,’ antwoordt hij en hij steekt zijn hand uit. Charlotte schudt deze en schuift wat naar achteren. Bang voor het andere geslacht, zoals een tienermeisje dat hoort te zijn?
‘Ik moet maar weer even naar mijn vrienden. We zijn hier waarschijnlijk de hele dag en avond nog wel, misschien zie ik je nog?’ knipoogt Bart naar Nina. BAH EEN KNIPOOG Ze knikt en groet hem, waarna hij terug loopt naar de jongens. Ik verontschuldig me ook voor taal-/spel-/grammaticafouten
‘En?’ vraagt Wouter.O we springen gewoon doodleuk van perspectief. Ja, waarom ook niet hè? Als je veertien bent en leuk verhaaltjes wilt schrijven maken deze dingen niet uit.
‘Oh, geen enkel probleem. Volgens mij zag ze me wel zitten,’ lacht hij zelfverzekerd. Stoertje. Wouter haat dit in zijn broer. Hijzelf is veel onzekerder, hij heeft nooit zoveel succes bij de meiden. Iedereen mag hem wel en vindt hem grappig, maar niemand wil met hem zoenen of zo. Of zo? Of zo? Ik maak hier een probleem van om af te leiden van de verschrikkelijke zinnen hiervoor. Dit terwijl hij de betrouwbaarste jongen is van het groepje. Bart heeft zo’n beetje elke avond een ander meisje, Adam dumpt ze nadat ze met elkaar naar bed zijn geweest en Ralph, Ralph heeft eigenlijk nooit een meisje. Hij had vorig jaar een vriendin, maar sinds dat uit is, heeft hij geen andere vriendin gehad. Zulke nuttige informatie, bedankt dat je dat in één keer dumpt, Sanne! Bart en Adam hebben hem een keer gevraagd of hij homo is, waar hij negatief en een tikkeltje boos op had geantwoord. XD
‘Wat moest hij?’ vraagt Charlotte als Bart uit het beeld is. Uit beeld? Op een strand? Lijkt me dat ze allemaal lekker naar elkaar kunnen staren daar.
‘Weet ik niet. Hij kwam zich voorstellen.’
‘Hm. Ik zou maar oppassen. Straks is hij een stalker,’ zegt Charlotte achterdochtig. Erg waarschijnlijk, die komen zich altijd even netjes voorstellen. Nina barst in lachen uit en zegt dat ze ook even een duik gaat nemen.
‘Wat? Je hebt geen zwemkleding!’ zegt Charlotte verschrikt.
‘Och, deze kleren mogen wel nat worden. Daar worden ze hard van,’ antwoordt Nina lachend. Uh. Sure? Ze rent naar het water en zwemt een beetje langs de kant, tot ze het zat is. Dan loopt ze terug naar haar handdoek en spettert Charlotte nat. Nou, waren dit even een paar nuttige zinnen.
‘Oh! Kreng! Ik was net een beetje droog,’ giert deze. Lachend gaat Nina zitten en kijkt een beetje rond. Zulk interessant taalgebruik. Duidelijk bedoeld om de aandacht van lezers vast te houden. Charlotte is aan het lezen en als Nina een paar meiden en jongens ziet volleyballen besluit ze te vragen of ze mee mag doen. Wat is Charlotte toch een typetje.
‘Oh tuurlijk. Zij kunnen wel wat extra hulp gebruiken,’ lacht een donkere jongen, knikkend naar de tegenpartij.
‘Nou, we staan maar tien punten achter!’ roept een meisje aan de andere kant van het net.
‘Twintig punten teveel,’ reageert iemand. Uh… Wiskunde?
‘Ik ben Kevin,’ lacht de donkere jongen naar Nina. Tel hoe vaak ze allemaal lachen, dan kun je lachen.
‘Nina.’
‘Iedereen! Dit is Nina, ze hoort bij het rode team,’ roept Kevin luid. Ja, want doorgaans roepen mensen toch heel zachtjes?
‘Het rode team?’ vraagt Nina lachend. Niemand heeft iets roods aan.
‘Ja en wij zijn het blauwe team,’ knipoogt hij. Kijk, dit is een gepaste knipoog. We vinden Kevin nu al leuker dan Bart, hè? Lachend loopt Nina naar de andere kant van het net. Ze spelen ongeveer een half uurtje en het blauwe team wint aan het eind met 50-44. Zoveel spanningsopbouw. En zo nuttig om te weten wat de score was. Ik werk vast ergens naartoe.
‘Jullie hadden geluk met Nina, zonder haar waren jullie nooit zo ver gekomen,’ lacht een meisje uit het blauwe team dat Jessica heet.
‘Nou nou, zo goed was ze nou ook weer niet,’ mompelt Karin. De bitch?
‘Ach jij kan het gewoon niet hebben dat je alsnog verloren hebt,’ zegt Kevin met een glimlach, maar Karin lijkt er niet om te kunnen lachen.
‘Ja, nou. Ik ga even zwemmen,’ zegt ze en ze gaat ervandoor. Als ze langs een groepje jongens loopt beginnen ze negatief te joelen. Uit het niets en willekeurig? En negatief joelen, zo specifiek omschreven ook dit.
‘Ach hou toch jullie koppen eens!’ roept ze uit en ze loopt door.
‘Sukkels,’ mompelt Bas, nog een jongen die mee volleybalde. Die hoeveelheid aan nieuwe personages is helemáál niet verwarrend.
‘Kennen jullie ze?’ vraagt Nina, nadat ze gezien heeft dat Bart ook bij de jongens zit. Ah, het was een red herring voor de zin die twee zinnen later kwam.
‘Ach, we kennen ze vaag,’ reageert Kevin.
‘We hebben nogal vaak ruzie met ze,’ verduidelijkt Thijs, de laatste jongen van dit groepje. Laatste jongen, oké, gelukkig. Dan weten we in ieder geval zeker dat ik niet opeens nóg een personage introduceer met alleen een naam.
‘Waarover dan?’ vraagt Nina nieuwsgierig.
‘Over alles waar je maar ruzie om kunt hebben. We mogen elkaar gewoon niet zo,’ mompelt Kevin, het onderwerp wegwuivend. Nou, dat was dat.
‘Wonen jullie hier, of zijn jullie op vakantie?’ vraagt Nina dan.
‘We wonen hier, alle zes,’ antwoordt Jessica. ‘En jij?’
‘Ik niet, ik ben op vakantie. Ik woon in Amsterdam en logeer nu in een hotel hier in de buurt.’
‘Aha, een stadsmens,’ lacht Kevin. Hij glimlacht even naar haar en raakt vluchtig haar arm aan. Fiet fieeeeuw.
‘Ja,’ glimlacht ze terug.
‘Nina waar bleef je nou?!’ zegt Charlotte, die naast Thijs opduikt. Daar hebben we de gezellige beste vriendin weer.
‘Oh, sorry, ik was helemaal de tijd vergeten. Dit zijn Thijs, Kevin, Jessica, Bas, Joke en Karin is ergens in het water,’ zegt Nina, terwijl ze iedereen bij langsgaat. Nog steeds niet verwarrend, al die personages. Charlotte kijkt een beetje jaloers naar de mensen om Nina heen en stelt zichzelf ook voor. Soooo sad.
‘Oh! Die ben je kwijt Bart!’ lacht Adam hard, wijzend naar Nina die bij het andere groepje staat. Ennnn we wisselen weer even van perspectief om de spanning er totaal uit te halen. De andere jongens kijken en lachen ook. Nina staat lachend naast Kevin en ze hebben even oogcontact. Houd je wel bij hoe vaak ze lachen? Want het is vaak.
‘No way dat ik een chickie verlies aan die Karel gast.’
‘Hij heet Kevin,’ lacht Ralph. Ha – ha.
‘Whatever. Als die gast mij denkt te overtreffen, laat hem maar komen.’
‘Ik koop een drankje voor je als het je lukt Bart!’ lacht Adam. Ha – ha – ha
‘Mooi, dan doe ik het tenminste ergens voor.’ Ennn we hebben een weddenschap! Want dat is nodig voor elke tienerfilm over liefde, anders gebeurt er niets.
Zo spannend, hoe zou het verhaal eindigen? Spoiler alert: ze eindigt met haar jeugdvriendje Milan en ziet niemand uit Scheveningen ooit meer terug.
Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Niet van het verhaal, natuurlijk… dat is niet leesbaar. Maar van mijn gezellige feedback op mijn jongere zelf.