Ik lees de laatste tijd af en toe oud werk en vind het leuk hier af en toe een stukje te delen. Ook om deze scène moest ik zelf weer hard lachen en ik hoop dat het jullie ook kan vermaken. Het stamt uit 2008 ergens, toen ik net begon met studeren.

Een beetje context: het is KEI-week in Groningen (introductieweek voor nieuwe studenten) en de hoofdpersoon loopt over de informatiemarkt.


Toen we op de Vismarkt aankwamen, stond deze vol met kraampjes van verenigingen en bedrijven. Ik zette mijn zonnebril op en liep langs de verschillende aanbiedingen. Overal kreeg je een pen en na een paar minuten zat mijn tas al propvol. True story. Ze proberen je allemaal om te kopen met pennen. Bij één kraampje deelden ze zelfs lipgloss uit, waar Floor gulzig vijf stuks van pakte.

‘Dit is veel beter dan shoppen. Níets kost geld!’ zei Floor tevreden. Precies hoe ik er ook altijd over dacht en waarom ik elk jaar weer even langs die markt liep, tot ik omkwam in de pennen.

‘We zijn er zo doorheen, geloof ik,’ lachte ik, terwijl we de laatste rij bereikten.

‘Ach, gewoon winkelen is ook leuk,’ grijnsde Floor. Ik keek haar aan en liep door, tot ik tegen iemand opliep. Verrast deed ik een stap achteruit en keek naar de jongen, die onschuldig bij het kraampje van de studentenkrant stond. Ik ben benieuwd hoe zijn onschuld zich uitte. Had hij puppy-ogen? Droeg hij een engelenkostuum? Had hij een babyface? Ja, het was vast de babyface.

‘Hoi, ik ben Sebastiaan,’ zei hij, terwijl hij mijn hand schudde. ‘Wil je journalist worden van de Studentenkrant?’ vroeg hij enthousiast. Ik zette mijn zonnebril af en keek hem aan.

‘Nou, nee. Eigenlijk niet,’ was mijn eerlijke antwoord. Recht door zee. I like it.

‘Goed,’ knikte hij. ‘Ik ook niet.’ Glimlachend boog hij zich naar voren.

‘Ze hebben hier fantastische markeerstiften, dus ik ben al een paar keer langsgelopen,’ knipoogde hij. ‘Maar zij…’ Hij wees subtiel naar het meisje achter het kraampje, dat met een nors gezicht naar ons keek. Goed man, nors kijken. Zo krijg je echt studenten bij je krantje. ‘Zij heeft me geloof ik door.’

Ik moest lachen en zag dat Floor vermaakt toekeek.

‘Kijk, deze mag jij hebben,’ zei hij, terwijl hij me een lipgloss in mijn handen drukte. ‘Niet echt mijn ding. De jongen die ze uitdeelde duwde er één in mijn handen en hij had het te druk om mijn beledigde blik te zien. Nou, dan neem ik hem maar mee. Ik denk dat hij bij jou beter benut zal worden.’

‘Dat denk ik ook,’ knikte ik. Ik was een beetje overweldigd door zijn vermogen om te praten. De meeste jongens die ik kende waren een stuk ingetogener. Alleen wanneer ze met hun vrienden waren, hadden ze een beetje lef. Ik nam deze jongen, Sebastiaan, even snel in me op en bekeek hem van boven naar beneden. Hij had teenslippers aan zijn voeten en een nonchalante korte broek aan. Geen engelenkostuum dus. Daarboven had hij een simpel shirt en op zijn hoofd stond een zonnebril. Lekker modaal. Ik had de mijne echter nog steeds in mijn hand en zette deze nu weer op.

‘Goed, ik moet er weer vandoor. Zou ik misschien een foto van ons mogen maken?’ vroeg hij. Interesting… why?

Ik knikte verbaasd en keek hoe hij zijn telefoon pakte. Ik zette mijn zonnebril weer af, om er niet helemaal verscholen op te staan en ging naast hem staan. Ik hoorde dat zijn telefoon een geluidje maakte, ten teken dat de foto erop stond en hij bekeek hem.

‘Je staat er super mooi op,’ zei hij. ‘Geef me je telefoonnummer, dan MMS ik hem straks.’ HAHAHAHAHAHAHAHA MMS. HAHAHAHAHA. Echt: HAHAHAHA.

Ik glimlachte en typte mijn nummer in op zijn telefoon. Well played, Sebastiaan. Well played.

‘Goed, veel plezier nog,’ zei hij. Ik zwaaide nog even terwijl ik wegliep en zette mijn zonnebril nu weer op.

‘Oh Belle. Hij was super leuk!’ vond Floor. Mooie timing hè? Dit fragment. Nu er een bepaalde film uit is, enzo. Alsof er over nagedacht is (is er niet).

‘Hij was zeker niet verkeerd,’ glimlachte ik, terwijl ik nog een keer omkeek, zodat ik zag dat hij hetzelfde deed.

‘Speaking of… Heb je nog wat van Bart gehoord?’ vroeg ze.

‘Ja, hij is het er niet mee eens,’ reageerde ik kortaf. Oeh, intrige!

‘Ach, je kunt het hem niet kwalijk nemen,’ zei Floor. ‘Je bent nou eenmaal fabuleus!’ Lekker beïnvloed door de Amerikaanse televisie, die woordkeuze.


Oh mijn god, zo spannend! Wie is Bart? Waar is hij het niet mee eens? Waarom is Belle zo fabuleus?

Zoveel vragen, zo’n prachtig staaltje schrijfkunst.

Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben 🙂