‘Niet schrikken.’

Zowel het onverwachte geluid als de schim die opeens tevoorschijn komt zorgt voor het tegenovergestelde effect en ik slaak een kreet. Mijn hartslag stijgt onmiddellijk en mijn lichaam maakt zich klaar om te vechten of te vluchten. Uit zichzelf zet mijn voet een stap achteruit, terwijl mijn hand naar het lichtknopje gaat.

Al voordat het licht de schim omtovert tot een mens, weet mijn instinct wie het is. Twee donkerbruine ogen staren me aan vanonder een capuchon en hij heeft zijn handen geheven, alsof hij me wil laten zien dat hij te vertrouwen is.

‘Roan.’

Het is lang geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb, maar hij is het onmiskenbaar. Die ogen hebben me in mijn leven zo vaak aangekeken dat ik ze herken, ook al zien ze eruit alsof hij al dagen niet heeft geslapen. Langzaam brengt hij zijn hand naar boven en trekt zijn capuchon naar beneden, waardoor zijn halflange gekrulde haren tevoorschijn komen, evenals een dunne baard die ik nooit eerder bij hem gezien heb.

Terwijl mijn hartslag weer terugkeert naar een normaal ritme, haal ik diep adem. Mijn eerste reactie is om hem te willen omhelzen, maar een halve seconde daarna herinner ik me alles wat ik die avond heb gelezen en ik dwing mezelf nog een stap achteruit te zetten.

‘Amanda…’