Ik voel me niet geroepen te vertellen waar dit boek over gaat, want ik twijfel er niet aan dat je dat meegekregen hebt. Het heeft heel lang geduurd voordat ik dit boek eindelijk oppakte en gelezen had, want het is een enorme pil. Zo’n lengte schrikt me niet af, maar zorgt wel voor uitstel. Toen ik eenmaal begonnen was in Judas, wilde ik wel steeds doorlezen, maar in tegenstelling tot wat ik in andere recensies wel eens heb gezien, vloog ik er niet doorheen. Het is een lang verhaal, maar elk stuk boeide me. 

Bijzonder

Voor mij is het boek bijzonder en dat heeft ermee te maken dat ik alles omtrent de verschijning helemaal mee heb gekregen. Ik liep op dat moment stage bij de uitgeverij waar het boek is uitgegeven. Een paar dagen voor de verschijning maakte ik per ongeluk een doos open waar het boek inzat – en ik mocht er niets over zeggen. Op de dag van de bekendmaking werden we allemaal een kamer in geroepen om te horen wat er zou gebeuren en wat we konden verwachten rondom deze bijzondere verschijning. Vervolgens was ik degene die alle berichten in de krant en online media heeft opgeslagen in de database. Oftewel, ik voelde me betrokken bij het boek. Maar wat daar vooral aan bijdroeg, was het feit dat ik Astrid meerdere keren heb gezien.

 

Astrid

Het was erg bizar om het verhaal te lezen, terwijl ik haar had ontmoet. Ze kwam op mij over als een hele lieve vrouw met een groot hart. Ze had een vriendelijke uitstraling en als je haar op straat zou ontmoeten, zou je geen idee hebben dat er zo’n verhaal achter haar schuilgaat. En met dat beeld, begon ik te lezen.

Ik had er soms moeite mee om haar te plaatsen in het verhaal en dat maakte het allemaal een tikkeltje heftiger. Het is al vaak gezegd, maar het is echt een verhaal dat je laat gruwelen bij alles wat er is gebeurd. Ik stoorde me heel erg aan de logica die haar broer vaak gebruikte, omdat het werkelijk waar nérgens op sloeg. Ik wilde tegen hem schreeuwen dat de wereld zo niet werkt en dat hij een verstoord beeld heeft van alles, maar het lezen van een boek is een eenzijdig gesprek.

 

Onveilig

Ik moet eerlijk bekennen, dat ik me na het lezen van Judas een stuk minder veilig voelde op de straten van Amsterdam. Ik woon hier nog maar sinds kort en nu ik weet wat er allemaal schuilgaat achter de façade van mooie oude huizen, is het moeilijk om dat te vergeten. Ik ben nét iets alerter en ervaar net iets meer spanning als ik in het donker over straat loop, dan ik voor het boek deed.

 

Dankbaarheid

Maar naast de frustratie van de onlogische uitingen van hij-die-niet-genoemd-zal-worden, de verwondering over het leven van Astrid en haar familie en de kriebels die ik voel als ik op straat over het boek nadenk, heeft het me ook veel dankbaarheid geboden. Dankbaar dat ik niet in zo’n familie ben opgegroeid, dat ik nooit met de dood bedreigd ben en dat ik nooit een gevangenis van binnen heb hoeven zien. Dankbaar dat mijn broer intelligent is en dat ik met mijn familie niet in codetaal hoef te spreken.

Dankbaar dat mijn leven zo lekker normaal is.

 

Judas